Помина точно еден месец откако сум невработена. Татко ми вели дека во последниве две години имам сменето работни места колку што тој нема сменето во неговиот 42 годишен стаж како машински инженер. Тој вели дека знаел дека новинарството била турбулентна и авантуристичка професија, ама сега се почесто го слушам како вели „ќерко, а има ли нешто друго што те влече, еве некој бизнис нешто…“

Тогаш се осеќам како мало дете кое многу сака чоколадо, а родителите му велат „еве ти лажица мед со млеко, и тоа е благо, а и поздраво“. Но, детето многу добро знае што точно сака, во тој момент не му е важно што е поздраво и поблаго.
Нејсе. Се навикнав веќе секоја година барем по неколку месеци да останувам без работа. Ако треба да го прераскажам моето искуство, тогаш треба да кажам дека сум работела во медиуми кои исклучиво биле критички настроени кон било која власт или подобро речено – во медиуми кои згаснувале. Па така, чувството дека умирам, па повторно се раѓам во професијата е неизбежен дел од моето секојдневие. Но, кога го пишував мојот состав во основно „Што сакам да бидам кога ќе пораснам“ а мојот одговор недвосмислено беше „новинар“, сигурно на памет сум имала дека повторно ќе се раѓам со секоја нова напишана сторија, со адреналинот кој расте додека откриваш афера, со непреспиените ноќи поради тоа што си на пат да дојдеш до некоја вистина, со промените што ги правиш во општеството. Но, еве, дваесетина години подоцна, сум остварила една желба, да бидам новинар, но повторното раѓање сега го доживувам само ако успеам да најдам нова работа, а сториите и адреналинот некако како да паѓаат во заден план. Едното и другото веќе како да не одат заедно, бидејќи само што си почнал, само што ти рипнал притисокот од она што си го открил, медиумот престанува да постои.
Умре Време, умре А1. Загина Никола Младенов, а со тоа и Фокус. Овој месец, не само што останав без работа, туку останав и без единствениот човек во кој беа заложени сите мои надежи дека и чоколадото може да биде здраво и многу повкусно од медот и млекото што ни го сервираат куририте. Овој месец, многумина од нас се запрашаа дали можат повторно да се родат, на ново работно место, полни со ентузијазам и мисла дека создаваат промени во општеството. Многу од нас се запрашаа дали навистина вреди животот да се жртвува за оваа професија. Паѓаме, па стануваме. Велиме дека можеме да го следиме патот на Младенов и дека треба да останеме достојни на она што тој го правеше – „опозиција и критичари на секоја власт, без разлика која е“. А потоа паѓаме и се прашуваме – вреди ли или луѓето можеби навистина сакаат да веруваат дека кај нас тече мед и млеко?
Овој месец, оваа година кога го славиме денот на слободата на медиумите, многу од нас немаат ниту слобода, ниту плата, ниту пак медиум. Со новиот закон што се крчка, оваа година јас нема да бидам ниту пак новинар. Сакала, неќела, така вели законот. Ќе мора да се помирам со називот „поранешен новинар“. И истовремено си зјапам во дипломата по новинарство која фаќа прашина на полицата и понекогаш се прашувам, дали ќе беше различно ако во мојата кариера пишував дека навистина ни тече мед и млеко во државата?
Немаше. Тогаш немаше да ги запознаам сите мои колеги кои останаа достојни на своето мислење и на критичката мисла, немаше да чекам пред трафика да излезе наредниот број на Фокус, да го купам и да кажам – е поради вакви текстови си ја сакам професијата, немаше да ми игра срцето секогаш кога знаев дека сум на пат да создадам некоја промена. И сето ова, ме тера да ја издржам оваа убиствена неизвесност и да речам – дури и вака ми е подобро, отколку да препишувам соопштенија пратени од партиски штабови и да се срамам од моите текстови.   
Татко ми не сака да оди во пензија. Заљубен е во својата професија. И затоа мислам дека ќе ме разбере кога ќе му речам дека не сакам мед со млеко, особено ако е контаминирано. Си го сакам чоколадото.
Мери Јордановска